ผญาก้อม 2

อย่าได้เลเสียถิ่มผักกะเดาต้นโกโก่ เดอ บาดฮ่าได้กินลาบฟานยังซิได้แล่นหา
บาดได้กินบาบปลายังสิได้นึกพ้อ คนิงโอ้เมื่อลุน
ยามเมื่อเฮาเซาห้องเมืองหลวงอุทรเทศ เขตบ่กว้างในท้องแคบจั่งโถน
เฮาเอาหัวซุกหม่นซ้นอยู่ในอุทร บ่มีบ่อนยืนท่าเดียวบ่มีย้าน
คันภายในท้องมารดาแก่แน่นอั่ง คือดั่งหินก้อนล้านแขนห้อยผูกคอ
มีแต่นั่งจ้อก้อตั้งต่อหายใจ อนามัยความุขบ่มีสบายหายฮ้อน
เว้าเถิงคุณบ่หน่อยหลายประการฉันสิอ่าน คุณพิ่นมีมากล้นทวีล้ำเล่าหลาย
ยามเมื่อลุกย่างย้ายที่ระวังตัว กลัวจักมีแนวต้องโดนตำให้เจ็บแสบ
เกรงว่าลูกในท้องกระเทือนล้มปวดคิง ฯ

อันว่าปิตาไท้มารดาทรงเดช ถือเมตตาว่าไว้จิตมั่นเทียงคง
จงจิตตัง กรณัง ยังหามุทิตามาไว้
อุเบกขาวางกางให้ดวงพระทัยแทนผูก ท่านจึงเลี้ยงลูกเต้าเยาว์น้อยใหญ่มา
มารดามีศีล ๕ ทรกรรมทั้ง ๔ ครั้นบ่มีหมู่นี้อย่าหวังถ่อนสิใหญ่สูง
จับจูงไปหน้าวีเฮาเข้าป่า จบเหวียงถิ่นตายจ้อยแต่เหิง
เฮาได้มาเลิงเล่นดูละครโรงใหญ่ เป็นชาติไทยอยู่สร้างเฮือนย้าวสืบสกุล
ก็เพราะบุญเพิ่นเลี้ยงกลิ้งกล่อมถนอมฮัก คราวรู้จักบุญคุณตอบแทนสนองไว้
คุณเพิ่นนอนไฟกล้าเผากายายามเฮาออก ทางปากกรอกน้ำฮ้อนนอนได้ ๗ วัน
คุณเพิ่นพันหมอยาแพทย์ ตำราเป็นไข้
เป็นสุกใสในเนื้อพุพองฝีดาษ โรคกลากโรคเกลื้อนเพียรให้ใหญ่สูง